Fietstochten van Annemieke en Frans Bosman

Het heeft wat geonweerd vannacht, niet veel, we zaten precies tussen twee stomen onweersbuien. Af en toe een windvlaag en wat regen en dat was het wel. Niet zoveel als anderen gehad hebben.

We staan op tijd op deze keer, het is zeer aangenaam weer. De boel is vlug aan de kant en we eten een boterham, drinken een kopje thee en koffie en gaan op weg. Met ons ruimen nog meer mensen die op de camping staan hun spullen op. Gisteren hadden we nog contact met een Duitser die naar Londen is geweest voor zijn dochter, maaar de fietstocht daar naartoe had moeten afbreken ivm het overlijden van zijn moeder. Nu was hij alleen op de motor, even zijn hoofd leegmaken.

Nog voor 09:00 zitten we op de fiets en al snel draaien we de route op. Het fietst heerlijk in de koelte van de ochtend. Op de weg naast de Ijzer, op weg naar Ieper, krijgen we gezelschap van een oudere man op een racefiets. Hij informeert waar we naartoe gaan en wil wel een stukje meefietsen. Al pratend blijkt dat hij vroeger wielrenner is geweest en ook 5 jaar prof. Hij woonde 9 maanden van het jaar in Spanje voor het fietsen en 3 maanden in Belgie. Hij was graag in Spanje gebleven, maar zijn vrouw niet. Ik schat hem veel jonger is, maar hij is al 82, vertelt hij.
Na zijn wielercarriere is hij les gaan geven aan de ambachtsschool en elk jaar nam hij zijn klas mee op fietsexcursie rondom Ieper. De herinnering moet blijven leven zegt hij, we moeten blijven leren uit dat verleden. Maar daar heeft hij momenteel een hard hoofd in.
We zijn het met hem eens, eigenlijk zou iedereen op de leeftijd dat het beklijft geconfronteerd moeten worden met de ellende die oorlog veroorzaakt, vriend en vijand, en dan bedenken: wat kan ik daaraan doen, niet waar zijn ze mee bezig, maar waar ben ik mee bezig. Misschien dat het helpt.

Het gesprek en de tocht is blijkbaar zo aangenaam dat hij bij ons blijft fietsen, ondanks dat hij steeds aangeeft dat hij ons bij het volgende punt verder zal wijzen en ons dan zal verlaten.
Frans vraagt naar zijn naam en “Parmentier” is het antwoord. Frans is geen wielrenkenner, maar die naam is toch wel bekend. Als Frans zegt dat hij vereerd is om naast een meesterknecht uit de Tour de France te fietsen is hij zichtbaar trots.
Hij brengt ons naar een monument wat hem telkens weer ontroert: twee vlaamse broers, allebei sergeant, de een raakt gewond en de ander wil hem gaan helpen en ze sterven in elkaars armen… Het is indrukwekkend.

Even later leidt hij ons naar een veiliger oversteek dan in ons routeboek staat en weer een stuk verder gaat hij ons dan toch verlaten. Hij fietst rechtdoor naar Ieper en wij gaan een grote boog rondom Ieper maken en volgen zo het front waar daar 101 jaar geleden vreselijk is gevochten.
Naast een prachtige omgeving, over stille boerenweggetjes die steeds meer gaan glooien, zijn er om de haverklap gedachtenispunten, een groot kerkhof, een kleine gedenksteen, een klein museum, kortom een indrukwekkende tocht. We zijn blij dat we deze route hebben gekozen. Alhoewel, blij is niet het goede woord, hier wordt niemand blij van, maar indrukwekkend wel.

Bij de enorme begraafplaats Tiny Cot cemetory, bij Zonnebeke, hier liggen meer dan 18.000 gesneuvelde soldaten van de verenigde legers (Frankrijk, Belgie, Britse Gemenebest). Daar zien we een man een panorama foto maken. Frans vraagt of hij Engels is, “Australian” is het antwoord. De afgelopen drie weken heeft hij groepen scholieren hier begeleid en nu is het even tijd voor hemzelf. Indrukkwekend is niet het goede woord, vindt hij, huiveringwekkend is meer op zijn plaats. Stilzwijgend geven we hem gelijk. Huiveringwekkend is om hier al die graven te zien en ook al die namen, gegraveerd in de witte muren, van soldaten die nooit meer zijn teruggekomen.

We fietsen verder, gelukkig begint het wat meer te glooien en kunnen we daar wat energie kwijt. Overal zijn gedenkplaatsen die het verloop van de oorlog hier laten zien.

Na een tijdje voltooien we de ronde en vinden vlotjes de camping, de receptie gaat stipt om 16:00 open en al snel hebben we een plaatsje op het tentenveld. Naast ons staat een jongen die alleen op fiets reist van Normandie, waar hij met zijn ouders op vakantie was, naar huis, via allerlei qua oorlog interressante plaatsen. Puur uit interesse.

De tent staat snel en we gaan vlug douchen. Na het douchen gaan we naar Ieper, dat is maar een paar minuten lopen vanaf de camping. Eerst een heerlijk hapje eten met een lekker biertje en dan naar de Menenpoort. Door die poort marcheerden de soldaten Ieper uit, op weg naar de slagvelden, vaak om niet meer terug te keren. Sinds het einde van die oorlog wordt hier elke avond om 20:00 de Last Post gespeeld. We staan er met velen, in eerste instantie is het een geroezemoes, maar dan wordt het stil, doodstil. De trompetten spelen ingetogen en daarna wordt er doedelzakmuziek gespeeld. Indrukwekkend zoals dit plaatsvindt.

Na afloop herneemt het normale leven zijn gang weer, dat is maar goed ook.

We hebben het goed en zijn, nu nog meer, dankbaar dat we dit kunnen en mogen doen.

Deze tekst kwamen we onderweg tegen (Brothers in Arms, Dire Straits)

There’s so many different worlds
So many different suns
And we have just one world
But we live in different ones

But it’s written in the starlight
And every line in your palm
We are fools to make war
On our brothers in arms

© OpenStreetMap contributors

Total distance: 55.93 km
Max elevation: 66 m
Min elevation: -6 m
Total climbing: 430 m
Total descent: -386 m
Average speed: 13.28 km/h
Total time: 07:46:04

Download file: Spoor_2019-07-26-163649.gpx

We waren blijkbaar erg moe gisteren, want Frans werd pas om 08:00 wakker, Annemieke niet natuurlijk, die was al wakker.
Dat is niet onze normale tijd op fietsvakantie. En als we dan toch laat zijn, doen we het rustig aan.
Rond 10:00 zitten we op de fiets en rijden we naar de boulevard van Bredene. Vandaar hoeven we alleen maar de kustweg te volgen om in Nieuwpoort uit te komen. We waren wel eens eerder aan de Belgische kust geweest en vonden het toen ook al maar zo zo. Enorme appartementgebouwen staan langs de, op zich mooie, boulevard en kijken uit over een mooi strand. Beton en glas. Alleen maar bedoeld om zoveel mogelijk touristen te kunnen huisvesten. Gelukkig hebben ze in Nederland (nog) iets meer verstand.

Het fietsen over die boulevard is trouwens best een belevenis. Alles krioelt er door elkaar en niemand kijkt uit. En daar fietsen we dan met bepakte fietsen tussendoor. Best wel leuk eigenlijk. We passeren kustplaats na kustplaats en uiteindelijk besluiten we van de boulevard af te gaan en de weg te nemen. Het wordt wel erg druk.

Het is al heet, maar we fietsen nog bij de zee, dat maakt het best wel aangenaam. Bij Nieuwpoort moeten we van de weg af en een korte route door de duinen volgen over witte betonplaten. Dat was wel een hete klus.
Net voor Nieuwpoort ligt het pontje voor het oversteken van de Ijzer al klaar. We zijn de laatsten die meekunnen, daarna is het vol.
Na een korte oversteek zijn we aan de overkant en fietsen we naar het havenhoofd. Daar staat het standbeeld “De Verzoening” en daar begint onze Route van dit jaar.

Maar eerst lunchen we even op een terrasje op de boulevard en gaan daarna aan de slag.
We beginnen langs de Ijzer te fietsen en, na wat gemanouvreer door Nieuwpoort komen we al snel op het grindpad waar we de komende km’s zullen vertoeven. Dit pas is alles wat overgebleven is van een spoorlijntje wat hier liep voor en in de 1e ww en daarna snel verdween. Het is een mooi pad, maar…. het is heet en het wordt alleen maar heter. We komen bij een viaduct en besluiten lang te pauzeren. Ieper is vandaag de planning, maar dat gaan we met dit weer niet halen. Het is heet.

We gaan weer door en zien links en rechts wat aandenkens aan die 1e ww. Met name omdat dat vorig jaar 100 jaar geleden is, zijn die monumentjes weer in ere hersteld.
We komen ook langs de plek waar met kerstmis de vijandelijke soldaten met elkaar kerstmis vierden, en de dag daarna weer moesten schieten op elkaar. Steeds weer blijkt dat de gewone mens slachtoffer is van oorlog en dat de hoge heren veilig ver weg zitten.

Onderweg komen we een boerenterras tegen en gaan dankbaar in de schadus zitten en wat fris drinken. Het is erg heet.
Dan draaien we van het grindpad af en gaan de boerenweggetjes is. Op zoek naar nog meer monumenten. En die zijn er volop. In een kerkje gaan we even zitten en branden we een kaarsje. Dat hebben we even nodig.

Het wordt steeds heter en we zitten er wel doorheen. We hebben voldoende water, maar daar kun je thee van zetten. We zijn best wel wat gewend en kunnen goed tegen de hitte, maar dit is wat teveel van het goede.

Bij Diksmuide pauzeren we even bij de Ijzerpoort en daarna draaien we van de route af naar de camping. Een plekje onder de bomen is fijn, maar het blijft warm.

Het onweer begint te dreigen en we zijn benieuwd of we vannacht nog iets krijgen. Morgen is het een stuk koeler.

We zijn bevoorrecht en dankbaar dat we dit kunnen en willen doen, maar het mag wel wat koeler.

Een dagje later dan gepland zijn we dan toch op weg. Doortje, onze kat, was ziek geworden en we wilden niet weg met een zieke kat thuis. En net nadat we maandag hadden besloten dat we het vertrek uitstellen, net een uurtje later: Doortje staat op en loopt rond alsof er niets aan de hand is. We hebben het dinsdag nog even aangekeken en besloten om vandaag, woensdag 24 juli 2019 te vertrekken.

We staan vroeg op, willen de trein van 08:30 of 09:00 in Utrecht halen en daar moeten we nog naartoe fietsen. Heerlijk om zo vroeg door de nog frisse natuur te fietsen. Bij het station in Utrecht herkennen we niet veel meer, sinds de laatste tijd is er veel veranderd en men is nog steeds aan het verbouwen.

Veel high-tech en moderen gebouwen, maar het is blijkbaar wel moeilijk om de enige lift die er in om bij het station te komen, operationeel te houden. Blijkbaar niet belangrijk genoeg… Maar met de roltrap ging het ook.

De trein kwam al snel en bij de NS is het altijd gedoe om je trein in een intercity te krijgen. Er zijn maar weinig plaatsen en de entree is altijd erg steil, helemaal met de beladen fietsen die we hebben. Maar het gaat goed.
Al snel zijn we in Rotterdam waar we moeten overstappen op de intercity naar Vlissingen. De overstap gaat prima, ook hier zijn het krappe fietsplaatsen, maar het lukt.
In Vlissingen lopen we recht vanuit het station de veerboot op, het veer Vlissingen/Breskens. Een mooi bootreisje is nooit weg.

In Breskens gaan we eerst even koffie drinken, dat hebben we al die tijd nog niet kunnen doen. Dan start de LF1, de fietsroute die ons naar Nieuwpoort brengt. Eerst in Zeeland heerlijk over de toppen der duinen in de verkoelende zeewind. Het is een warme dag, maar daar hebben we zo niet zoveel last van.

Dan buigen we van de kust af naar Sluis en gaan daar de grens over. Al snel fietsen we langs een kanaal, km’s lang, lekker om afstanden af te leggen, maar saai… en dan ook nogeens de draaiende wind tegen…

Maar het gaat lekker en al snel zijn we in Brugge. Daar is het altijd even zoeken naar de route, niet alle bordjes zijn aanwezig en de GPS geeft af en toe een verkeerde afslag.
We belanden al snel op een kanaal richting Oostende. Ook dit is saai en de wind neemt toe en die hebben we tegen. Maar, je moet er wat voor over hebben. Wel verrichten we nog een goede daad. Een wat oudere meneer op een racefiets zat er doorheen en vroeg of hij mocht aanhaken. Natuurlijk mag dat en km’s lang houden we hem uit de wind. Uiteindelijk, toen we even stoppen om wat te eten, rijdt hij wuivend door.

Bij een kruising van kanalen besluiten we de camping in Bredene op te zoeken, die is het dichtste bij en we waren toch wel moe. De camping is snel gevonden en wij slaan snel ons kamp op. Een lekker biertje drinken, douchen, eten in Bredenen, even naar de zonsondergang kijken en dan vlug gaan slapen. We zijn moe.

Het is prachtig om te doen en we zijn dankbaar dat we dit kunnen doen.