Fietstochten van Annemieke en Frans Bosman

We kunnen uitslapen, maar doen dat niet. Het ritme zit er nog strak in. Dirk en Els vertrekken vandaag, zij fietsen verder naar Sicilie. Dirk en Els zijn klaar en we nemen hartelijk afscheid. Het klikte en we hebben samen het nodige meegemaakt op deze reis. Tijdens onze reis zei Frans vaak dat dit soort reizen een “continue afscheid nemen is”. Niet vervelend bedoeld, maar we zijn onderweg en overal maar even. Maar dit gezelschap is samen opgetrokken en dan doet het afscheid een beet

Wij gaan even ontbijten bij de pizzeria, een kop koffie en een croissant en nemen een broodje mee om bij de tent nog verder op te eten.
Tijdens ons ontbijt komt Theo afscheid nemen. Hij vliegt morgen naar huis en gaat vandaag vroeg naar Rome.

Wij ruimen de spullen op en stoppen de kleding e.d. voor de komende week in een tas. De rest gaat in de andere tassen en vervolgens in dozen en gaat met de fietsen mee met de firma Soetens.

Wij nemen afscheid van Jan en Gerda. Zij blijven op de camping en vliegen donderdag terug. Wij hebben een appartementje geregeld in Rome en daar gaan we nu naar toe.

Eerst nog even telefonisch met Wouter de Paepe gesproken, een jonge priester die hier in Rome studeert. Hij heeft een tijd in Wijk bij Duurstede gewoond op de pastorie en ons destijds ook weggezonden voor Santiago de Compostela. Woensdag gaan we met hem lunchen nadat we de viering in de Friezenkerk hebben bijgewoond. Dan hopen we ook ons getuigschrift te krijgen.

We gaan. Lopend de camping af met ieder een tas. Het station is een klein stukje verder. Na wat gehannes om een kaartje te kopen zitten we snel in de trein. (we vragen een mede passagier of dit het perron is naar Rome….hij zegt terecht dat we al in Rome zijn, oeps, natuurlijk!) Een paar haltes verder stappen we over op de metro en stappen uit bij het Vaticaan.
De drukte en hectiek overvallen ons. We hadden gehoopt dat het rustig zou zijn in Rome, maar dat is niet zo. We moeten nog een klein stukje lopen naar het appartement, waar we om 13:00 hebben afgesproken. Het is pas 12:00, dus we kunnen mooi even lunchen in een klein restaurantje, schuin tegenover het appartement.

Dat appartement ligt trouwens een paar 100 mtr ten noorden van het Vaticaan, lekker dichtbij dus.
Het is 13:00 en wij en de beheerder zijn keurig op tijd. We worden wegwijs gemaakt en de formaliteiten worden vervuld.
Nu start onze citytrip in Rome.

We gaan er nog even op uit. De St.Pieter is nagenoeg onbereikbaar. Het plein staat niet vol, maar de rij is eindeloos. Dan maar ons andere doel: het Pantheon. We zijn al eens in Rome geweest en dit is een van de gebouwen die de meeste indruk heeft gemaakt. Het is een prachtig gebouw. Ook hier is het druk.

We lopen als toeschouwer rond, wij zijn er wel, maar onze ziel komt per postkoets achter ons ons aan. Soms verlangen we terug naar de stilte in de natuur. Dit klint dramatisch, maar zo erg is het niet. Rome is en blijft een mooie stad.

We gaan terug naar ons appartement en halen een pizza, werken de blog bij en gaan slapen.

De komende dagen zullen we geen blog bijhouden, tenzij er iets speciaal te melden is.

Dankbaar zijn en blijven we.

We slapen slecht, net als bij de vorige camping hadden we veel last van blaffende honden in de nacht. We snappen niet dat zo’n hond dat zo lang volhoudt. Hier worden honden blijkbaar op hun blafvermogen geselecteerd.

Maar ja, al snel zitten we de fiets, snel deze camping achter ons latend. Frans heeft wat lucht uit de achterband laten ontsnappen in de hoop dat hij het houdt tot Rome. De bobbel wordt wel steeds erger en met name bij afdalingen zwabbert de fiets over de weg. Hij durft niet sneller dan 30km en gaandeweg de dag wordt het steeds erger.

We beginnen met verder afdalen, maar na een tijdje is het wel over met de pret. We moeten een heuvelrug over om in het dal van de Tiber te komen en dat betekent lange klimmen tot wel 7-8%. We hebben wel veel geluk dat het zondag is, want normaal is deze weg erg druk, maar nu niet. De zorgen om de achterband en het stevige klimwerk maken dat er weinig foto’s gemaakt worden, sorry.Wat opvalt dat er zoveel trope ligt langs de weg, papier, verpakkingen maar ook hele huisraad…en een dode slang en zelfs tot 2 keer toe een das, ongeschonden dus waarschijnlijk even aangetikt bij de fatale oversteek….

Soms is de weg goed, soms erg slecht.
Gerda en Jan rijden met e-bikes en gaan sneller dan wij. We hebben afgesproken dat we de camping voorbij rijden en doorrijden tot op het plein van de St.Pieter om daar een foto van ons allen te maken.

Alleen, rond 12:00 krijgen we een telefoontje van Jan, dat dat niet doorgaat. Het is zo druk op het plein dat nieuwe bezoekers mondjesmaat worden toegelaten en dat je er met fietsen helemaal niet op mag komen. zij worden ook weggestuurd door de bewaking….tja …eerste Pinksterdag…We besluiten dan maar om direct naar de camping te rijden.

In een voorstad van Rome moeten we ons even door het drukke verkeer worstelen en na wat wenden en keren over en onder viaducten zitten we opeens op een prachtig fietspad langs de Tiber. Wel is het erg benauwd, het riet staat hoog en regelmatig fietsen we tussen muren van riet.
Dan nog een kleine ommetje naar de camping en dan zijn we er. Een prachtige camping, wat een verademing na de laatste dagen. met zelfs een *****klasse toiletvoorziening….
Theo heeft de Toscane route gereden en is gisteren al aangekomen. Even na ons komen Jan en Gerda aangereden vanuit Rome. Het stel is weer compleet voor even.
Jammer dat de St.Pieter nu even te ver is, maar we moeten soms verstandig zijn.
We kijken nog even naar de achterband van Frans, die heeft het gelukkig gehouden, maar is nu echt total loss. Terug naar de fietsenmaker daarmee.

Tenten worden opgezet, we douchen en gaan samen een pizza eten op de camping. Het wordt erg gezellig ofschoon, misschien wel dankzij, dat het een afscheidsetentje is.

We leveren de fietsen in bij de firma Soetens, die ze naar Nederland zal transporteren, en we krijgen een paar dozen mee voor de bagage die ook meer moet.
Het voelt onthand zo zonder fiets, bijna het kostbaarste wat we de afgelopen weken bij ons hadden.

Dankbaar zijn we dat we dit konden en mochten doen. Dankbaar voor alles wat we hebben meegemaakt en voor elke ontmoeting die we hadden.
Dankbaar voor ons gezelschap, we hadden nooit gedacht dat we het leuk zouden vinden met anderen op te fietsen.

Weemoedig zijn we, een beetje verward. Het zit erop, de fietsen zijn al weg. Nu wij nog.

Morgen verkassen we naar een appartementje in Rome, donderdag waarschijnlijk naar Venetie en daarna de lange treinreis naar huis. Fijn om weer naar huis te gaan, een beetje verdrietig dat het fietsen en reizen bijna over is.

http://fietsen.fbosman.nl/wp-content/uploads/2017/06/spoor_2017-06-04074826.gif

Het begint eentonig worden: we slapen goed en zijn op tijd wakker en de boel is snel opgeruimd. De afgelopen weken is de werkwijze goed ingesleten en we hebben steeds minder tijd nodig om weg te gaan.

Al snel zijn we op weg voor de op een na laatste etappe. Gisteren hadden we wat meer klimwerk dan verwacht en vandaag zal het niet minder worden. Aan het einde wacht een pas nieuwe camping met restaurant en winkel. We hoeven dus geen boodschappen te doen, behalve wat brood voor onderweg.

Aan het landschap kunnen we merken dat we steeds zuidelijker komen. Planten en bomen veranderen en hier en daar zien we zelfs een eenzame palmboom.

We volgen de Via Flaminia, een oude Romeinse weg die destijds is aangelegd door de Romeinen. Dat er sinds die tijd weinig onderhoud op is gepleegd merken we wel. Er zitten verschrikkelijke slechte stukken wegdek tussen.
Het is te merken dat het een vrije dag is. De weg is vol met dagjesmensen en weinig vrachtverkeer. De route voert ons over een vrij drukke weg, maar het is goed te doen.
Bij Narni krijgen we de eerste klim en meteen een stevige. Om in dit middeleeuwse stadje te komen moeten we erg aan de bak. Ook deze etappe krijgen we waar voor ons geld.

Door Narni heen is het een gepers van al het verkeer door de nauwe straatjes en poorten. Het uitzicht maakt veel goed, wat is het mooi om zo over de vallei uit te kunnen kijken.
Na Narni gaat het nog even verder omhoog en dan begint het inmiddels beroemde glooiende landschap. Glooiend=klimmen en dalen, hebben we inmiddels begrepen.

In het routeboek staat dat er een heel oud kerkje van San Nicolo net buiten San Gemini is, langs deze weg, en warempel, we vinden het. De beheerder rijdt rond op een traktortje en vertelt ons dat er een bruiloft gevierd gaat worden, maar dat we wel even rond mogen kijken. Hij doet het licht voor ons aan en we zijn stil. Wat mooi, zo puur en zuiver. Aan het plafond hangen nog de oude olielampen.
De rijst staat al klaar in bladermandjes om uitgestrooid te worden.
We stappen onder de indruk weer op en rijden verder.

Koffietijd, nog steeds met uitzicht op een vallei.

Dan begint de afdaling, tot aan de camping hoeven we nauwelijks meer te trappen. Het klimmen kost veel inspanning, maar we krijgen er wel wat van terug.
Frans merkt een probleem op bij zijn achterwiel, het lijkt wel alsof er een slagje in zit, maar dat is niet zo. Op de camping maar eens goed kijken.

De camping is idd nieuw, slechts een paar jaar oud, en daar is alles mee gezegd. Hij is eigenlijk nog gesloten, maar wij mogen er wel op. Maar: geen restaurant, geen winkel en toiletten en douches die niet zijn schoongemaakt. Hier worden we niet blij van, maar we hebben geen alternatief.
Het meest vervelende is dat we zonder boodschappen zitten. Het dichtsbijzijnde dorp heeft een supermarktje dat al dicht is, het is immers zaterdagmiddag.
Wij hebben nog wel eten voor morgenvroeg en evt gaan we naar een restaurantje in dat dorp wat wel open is.
Dirk gaat erop uit, en na een hele tijd komt hij terug met een tas vol boodschappen. 5km verderop is een supermarkt en die is nog open. Hij biedt aan om met Frans terug te gaan om samen boodschappen te doen, hij heeft ook nog wat nodig. Ok, dat doen we. Frans en Dirk gaan samen even boodschappen doen. Vandaar zien jullie twee routekaartjes vandaag: de route en boodschappentocht.
We zitten nog in de afdaling en zijn vlot op weg. Onderweg komen we een nederlands gezin tegen wat afgelopen nacht ook op de camping stond. Vader, moeder en zoon. Ze zijn aan het overleggen wat te doen. Onze camping zijn ze al voorbij en de volgende is 30km verderop.
We rijden door naar de supermarkt en doen de boodschappen. Op de weg terug (weer klimmen!) zien we het gezin nog staan en we bieden aan met ze mee terug te rijden naar de camping. Dan hebben ze onderdak.
Ze zijn er nog niet uit en wij rijden door. We hebben ze niet meer gezien…
Terug op de camping kijken we de fiets van Frans na en dan blijkt dat de zijwand van de achterband los aan het laten is. Zo’n band bestaat uit verschillende lagen die op elkaar zijn gelijmd en dat laat nu los. Een duideliijke fabricagefout, want we hebben er nieuwe banden op laten leggen voordat we naar Rome vertrokken. Dit is niet fijn, want we hebben geen reserveband bij ons… Maar hopen dat dit goed gaat. Vandaag en morgen is er geen fietsenmaker open…

Maar toch zijn we blij en dankbaar dat we dit allemaal kunnen en mogen doen.

http://fietsen.fbosman.nl/wp-content/uploads/2017/06/spoor_2017-06-03124505.gif

http://fietsen.fbosman.nl/wp-content/uploads/2017/06/spoor_2017-06-03165326.gif

We hebben er zin in! Na de rustdag van gisteren waarin we Assisi bewonderden en ook lekker niets hebben gedaan, moeten we er weer tegen aan. Nog drie etappes en dan zijn we op de camping bij Rome. Een vreemd idee, dat dan aan deze tocht een einde komt. We lijken er nu nog niet aan toe te zijn.

Maar eerst vandaag nog, een op papier redelijke etappe, maar hij is maar 50km en dat voorspelt meestal niet veel goeds.

We zijn weer op de gewone tijd wakker en de spullen zijn snel aan de kant. Nog even wat broodjes kopen voor onderweg voor alle zekerheid. Het is vandaag een nationale feestdag en we hebben geen idee of er winkels open zullen zijn. Afrekenen en op weg.

De eerste 20 km’s zijn vlak, gaan zelfs vaak iets naar beneden. Dat fietst lekker gemakkelijk, we keuvelen wat en genieten van het mooie landschap. Al snel fietsen we op landelijke weggetjes of langs een riviertje. Het wegdek is aanzienlijk beter dan dat van eergisteren.

De eerste stop hebben we in Bevagna, een plaatsje met een bekoorllijk middeleeuws uiterlijk. Het is druk, het is immers een vrije dag en de Italianen gaan er dan graag op uit. Langs de kant van de weg is een parkeerplaats vrij en daar passen onze fietsen mooi op. Helaas komt op dat moment de lokale veldwachter aanrijden en hij geeft lachend en vriendelijk te kennen, dat dat zijn parkeerplaats is. Kijk maar naar de borden. Ok, dan fietsen maar in een zijstraatje.

We gaan op een terrasje zitten, maar worden beleefd doch dringend weggestuurd als blijkt dat we koffie willen. Dit is een restaurant en daar schenkt men geen koffie!

Ineens zien we iemand lopen met een zak broodjes, de bakker is dus open! Frans gaat erop uit en komt even later terug met een brood en eten voor vanavond, de kruidenier was ook open. Gelukkig, eten hebben we aan boord.
De koffie is redelijk en we fietsen weer aan. Op het marktplein stoppen we even voor een kerkbezoek. Het belangrijke kaarsje wordt aangestoken en onze gebeden worden stil uitgesproken.
Het is een mooi plein, waar je zo de ridders verwacht tevoorschijn te komen.
Als we de hoek om gaan komen we op nog een plein, ook mooi en we vergeten een foto te maken…

Dan is het uit met de pret. Het klimgedeelte van vandaag is begonnen. De klimmen zijn niet heel zwaar (max 5%) maar wel km’s lang en de rustdag laat zich voelen. Het is wel prachtig tussen we wijngaarden en olijfbomen. Langzaam maar zeker slechten we de hellingen, terwijl de zon steeds hoger aan de hemel staat te branden. Af en toe stoppen voor een drinkpauze is noodzakelijk. We spreken af op de top te lunchen en dat doen we dan ook. Er is geen bankje, maar wel een betonnen rand waar we in de schaduw kunnen zitten. Even uitpuffen en dan onze boterhammen opeten. Dan nog even rusten.

De rest van de route is een lange afdaling, niet zo heel steil zodat we het rustig aan kunnen doen. Het gaat dwars door het stadje Massa Martana heen en we minderen even vaart voor kruispunten en rotondes. Dan in een rechte lijn naar de camping.

Die is nagenoeg leeg als we aankomen, alleen Gerda en Jan zijn er al. De tent wordt opgezet en we gaan even lekker uitrusten van de klim van vandaag. Die hakte er even in. Gelukkig hebben we nu de tijd.
De camping is een groot veld met bomen en raakt in de loop van de middag aardig bezet met Rome-gangers. En dat terwijl er maar 1 douche en 2 toiletten zijn…Ook de appartementen die hier worden verhuurd zitten vol met Rome-gangers. We drinken een lekker koud biertje op het terras en gaan koken. Weer moet de brander worden schoongemaakt. De Italiaanse was-benzine is echt niet schoon!

Nog twee dagen en dan zijn we in Rome. We hebben vandaag een appartementje geboekt voor maandag-dinsdag en woensdag. Zondag zijn we op de camping en maandagochtend leveren we fietsen en bagage af bij de koerier en gaan we Rome onveilig maken. Hoe we precies thuis gaan komen weten we nog niet.

Het was weer een prachtige dag en we zijn dankbaar dat we dit kunnen en mogen doen.

http://fietsen.fbosman.nl/wp-content/uploads/2017/06/spoor_2017-06-02135540.gif

Vandaag hebben we een rustdag, we gaan Assisi bekijken en daarna nog even lekker ontspannen. We worden zelfs wat later wakker dan anders, dat is boffen! Even ontbijten en we hoeven nu geen tent e.d. op te ruimen, dat voelt als een zee van tijd.
Vanuit de camping rijdt een shuttle-busje naar Assisi, maar Dirk oppert om met de fiets te gaan. Het is maar een klein stukje en het is goed voor onze spieren om toch iets te doen. Dat doen we dus.

Van een Nederlander die we gisteren op de camping spraken kregen we een routebeschrijving naar Assisi. Braaf gaan we die volgen. Al snel komen we op een klein paadje langs de rivier terecht, waardoor we meer aan het mountainbiken zijn dan gewoon fietsenn. Wel een mooie paadje.
Bij Assisi aangekomen hoeven we nog maar een weggetje naar boven. Ja hoor, onfietsbaar, zo steil. Dirk probeert het nog, maar moet halverwege afstappen, wij gaan direct met de fiets aan de hand naar boven. Het is nog niet erg warm, maar al snel druipen we van het zweet. Ook te voet is het een heftige klim. Boven gaan we door de Porta San Francesco en direct linksaf naar de basiliek van Sint Franciscus.

Op het plein zijn ze voorbereidingen aan het treffen voor 1 juni, het feest van de republiek in Italie. Vormgeven kunnen ze, een bijna compleet rozetraam omlijst het podium.

Voordat we verder kunnen worden we gecontroleerd door militairen. Dat geeft een veilig gevoel.
De fietsen worden aan het hek geketend en we nemen even afscheid van Dirk en Els. De afspraak is dat we niet samen door Assisi gaan.
Eerst gaan we de benedenkerk in. Een prachtige kerk met zeer indrukwekkende fresco’s. Het is schitterend! Het is wel de vraag of Franciscus dit zou waarderen, hij stond voor eenvoud en ingetogenheid.
We nemen de tijd en steken een kaarsje aan en zenden onze gebeden naar boven.
In de crypte onder de benedenkerk staat zijn schrijn. Overal hangen bordjes stilte en die werken over het algemeen ook, alleen als een monnik een gezelschap rondleidt wordt de stilte verstoord.
Trouwens, volgens ons zijn Franciscanen bedelmonniken, maar de vele monniken die we hier zien rondlopen maken niet de indruk een zwaar leven te hebben. Over het algemeen zijn ze goed gevuld en buiten zien we ze overal op terrasjes eten en drinken.
Na de benedenkerk gaan we naar de bovenkerk. Een meer sobere kerk, waarbij fresco’s met bepalende gebeurtenissen van Franciscus de muren sieren.
Als we weer naar buiten gaan lopen we even langs de portier en worden verwezen naar het pelgrimbureau. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen natuurlijk een stempel in onze credenziale. Onze gegevens worden genoteerd en we kopen een Tau-kruisje, het symbool hier.

Dan lopen we verder Assisi in, met de fiets aan de hand. Even koffie drinken op het Piazza del Commune. We hebben daar uitzicht op een oude tempel voor Minerva en een mooie fontein. Duomo San Rufino is daarna ons doel. Een mooie ingetogen kerk,met een galerij van schilderen van Paus Johannes Paulus II. Dan is het beurt aan de Basilia di Santa Chiara, maar die is net gesloten. Het is 12:00 en de kerk is dicht tot 14:00.

Dan maar lunchen. In een klein restaurant bestellen we water en ravioli en tortellini. Het smaakte wel, maar wordt geserveerd op een plastic wegwerpbord en met wegwerpbestek. Dat is wel heel erg minimalistisch. We besluiten dan ook daar geen ijsje te nemen, we zullen ze hebben!

Schuin tegenover is een gelateria en daar eten we een heerlijk ijsje als toetje.

Dan weer even terug naar St. Clara. De kerk is nog niet open en we wachten geduldig op het plein met een prachtig uitzicht over de vallei, waar ergens onze camping ligt verscholen.
Langzaam wordt het drukker en worden en busladingen Brazilianen, Japanners, Nederlanders, Duitsers e.d. gelost en die lopen gedwee door de straten.

Om 14:00 gaat de kerk open en de wachtenden haasten zich naar binnen. Achteraf vragen we ons een beetje af waarom, de kerk is sober en vrij sfeerloos, niet te vergelijken met de andere kerken.
In de crypte liggen de resten van St.Clara en als we gaan kijken ligt daar een soort wassen beeld. Jammer dat er een doornroosje van is gemaakt. Dat verdient ze niet.

Dan is ons hoofd en hart wel vol van de kerken en we besluiten Assisi te verlaten. Een steile weg voert ons door de Porta San Pietro en vandaar uit leidt de gps ons naar een supermarkt, we moeten nog boodschappen doen.
Dan nog een kort ritje naar de camping en rusten maar…
Jan en Gerda zijn inmiddels ook gearriveerd en delen onze mening over de route van gisteren: niet fijn.

We douchen en eten heerlijke gevulde salade, drinken koffie en ruimen alvast op voor morgen, dan hebben we weer een werkdag.

Dank voor deze mooie dag!

Er is deze keer geen kaartje van de route, we hebben nauwelijks gefietst en de gps stond niet aan om het op te nemen. Morgen wel.