17 mei 2017 De bergen zijn neergedaald naar ons

Wat een titel he? Die komt van een boek van een pelgrimage naar Rome (te voet) van Jan Blokkler. Zo voelde het ook wel vandaag. Gisteravond waren de bergen nog ver weg, zichtbaar, maar niet meer dan een sprookje aan de einder. En vandaag… Met elke pedaalslag die we deden kwamen ze dichterbij, wij reisden over het land, over de weg, maar de bergen reisden door lucht naar ons toe.

Wat een prachtige ervaring om van zover naar de indrukwekkende Alpen toe te rijden. Alpen met nog besneeuwde toppen.

We zijn op tijd op en volgen het vaste ritueel. Onze tent lijkt steeds natter te zijn ’s morgens, maar misschien is dat maar suggestie.

Al snel zittten we op de fiets en volgen de kant van de Ammersee waar we aan stonden. Het is geen klein meer en het duurt wel even voordat we de horeca, dure villa’s en kleine bossages en dorpjes achter ons laten. We fietsen op een half-verhard pad, zoals zo vaak deze tocht, en we rijden een hele poos langs een spoorlijn. Als er een trein langskomt zwaaien we naar de machinist, die terugzwaait, de trein rijdt hier niet zo snel dat hij daar geen tijd voor heeft.

We gaan gestadig omhoog en zien langzaam, heel langzaam de bergen dichterbij komen. Af en toe een fel klimmetje of afdaling, maar daarmee hebben we de problemen in dit glooiende landschap wel gehad vanochtend. We kletsen met elkaar of rijden in stilte achter elkaar. Heb je dan diepe gedachten? Ik zou het niet weten, ze blijven in ieder geval niet hangen.

In Polling drinken we koffie en kopen we overheerlijk brood. Op het marktplein zien we Maria Hemelvaartkerk en die is open! Wij naar binnen en zijn even stil. Wat een prachtige barokke kerk! Er ligt een stempel en onze kaarten worden gestempeld. Natuurlijk steken we een kaarsje aan en staan we stil bij datgene dat en diegene die ons bezighoudt.

Het gaat weer verder en het landschap begint meer te glooien en de bergen blijven maar dichterbij komen. In een lange klim van 4-5% gaan Frans en Dirk er even vandoor. Als een treintje gaan ze omhoog met een behoorlijke snelheid. Mooi om te constateren dat de kracht en conditie de afgelopen weken erg zijn toegenomen.

Onderweg hebben we veel bekijks. Het is echt een nieuwe route en mensen zijn nog niet gewend aan Rome-reisfietsers. Dat wordt de komende dagen wel anders, dan rijden we de bestande route.

Als we over een heuvelkam fietsen zien we de Riegsee, met de Alpen op de achtergrond, wat indrukwekkend.

We lunchen als we eindelijk een bankje hebben gevonden langs de weg en smullen van het overheerlijke brood wat we net gekocht hebben.

Het gaat weer verder en langzaam rijden we langs de uitlopers van de Alpen, de eerste lage bergen beginnen ons te omringen. We fietsen langs het riviertje wat ons naar Garmisch-Partenkirchen gaat brengen. Het water is wat melkwit-achtig. Misschien veel zuurstof. Er komen steeds meer fietsers ons tegemoet en ook achterop. We naderen de grote stad, want niemand groet meer en met name de racefietsers worden steeds brutaler en asocialer.

In Garmisch-Partenkirchen doen we eerst even boodschappen bij de Lidl en fietsen dan door naar de camping. Daar staan we dan aan de voet van de Zugspitze. Wat een ervaring.

Aan het eind van dag, net voordat we gaan eten, facetimen we even met Thijs. Heerlijk om hem weer te zien en te spreken. Net als gisteren met Fenna is het voor ons erg emotioneel om ons kleinkind weer te zien.

We zijn erg dankbaar dat wij mogen en kunnen fietsen in dit indrukwekkende landschap.

​​ 

http://fietsen.fbosman.nl/wp-content/uploads/2017/05/spoor_2017-05-17164505-1.gif