7 juli 2012 Cruz de Ferro

Vandaag gaan we de eerste van de twee resterende bergpassen vóór Santiago bedwingen. Deze eerste is een speciale. Op de eerste top staat Cruz de Ferro, een eenvoudig ijzeren kruis op een houten paal. Dit wordt door pelgrims gebruikt om hun gevoelens, gedachten en herinneringen achter te laten. Oorspronkelijk in de vorm van een steen, van huis meegebracht, maar tegenwoordig ook in allerlei andere vormen.
We hebben uitstekend geslapen en zijn behoorlijk uitgerust. Op de kamer eten we onze muesli en pakken onze spullen in. Beneden in de gelagkamer drinken we nog een kop koffie met een zoet broodje erbij.

We vertrekken uit het dorp, met uitzicht op de bergketen die we gaan bedwingen. Het is koud, de zon schijnt tussen de wolken door, maar we hebben onze fietsjassen aan. Direct begint het klimmen, niet veel, maar een paar procent, maar wel merkbaar. De benen voelen goed en we gaan sneller dan we verwachtten.

De omgeving is ruig en blijft ruig. De uitzichten worden mooier en mooier met elke meter die we hoger komen. Het is genieten om hier met dit weer te mogen fietsen. De hoogvlakte achter ons wordt steeds vager in de diepte en de bergen beginnen ons langzaam op te slokken. Bij de Col de Somport fietsten we echt door een dal, met aan weerszijden van ons bergwanden die langzaam naar elkaar toe kwamen. Hier fietsen we meer open, langs de wanden van een of meer bergen omhoog.

We fietsen bijna ademloos door dit landschap, niet vanwege de inspannende klim want die valt erg mee, maar vanwege de schoonheid van het landschap. We hebben er geen woorden voor en laten de beelden maar even voor zich spreken:

Dan naderen we Foncebadon al, een bijna uitgestorven plaatsje, het laatste vóór de Cruz de Ferro. We kunnen eigenlijk niet geloven dat het zo gemakkelijk gaat. Ja goed, we moeten wel werken, maar alles geschiedt in ons eigen ritme en zo kunnen we het lang volhouden. Het genieten van de omgeving doet de kleine pijntjes die beginnen op te treden vergeten.

Dan nog een wat stevigere klim die we ook gemakkelijk nemen. Wanneer wordt het nu echt moeilijk? Dan zelfs een kleine afdaling en dan doemt de Cruz de Ferro voor ons op.
De emotie slaat toe. We hebben beiden onze eigen bagage meegenomen die we hier achterlaten. Annemieke legt een steen neer en Frans houdt het bij zijn gedachten. Om ons heen zijn andere pelgrims net zo emotioneel. Het is een mijlpaal en doel tegelijk wat hier bereikt is! We bieden een pelgrim aan een foto van van hem te maken als hij er een van ons maakt. Alles wordt hier gedeeld.

We kijken nog wat rond, rusten wat en laten het bezinken. Dan weer verder. Deze pas kent twee toppen en die tweede moeten we ook nog bedwingen. In het routeboek staat dat de klim er naar toe stevig is, maar we zijn snel over die top heen. De jasjes, die we bij het klimmen hadden uitgedaan, gaan weer aan, de helmen op. We gaan de komende 15kn afdalen en niet zo’n beetje ook. Borden langs de kant van de weg waarschuwen om voorzichtig te fietsen en dat zullen we ook doen.
Frans heeft zijn cameraatje op de fiets in gereedheid om wat filmpjes te kunnen maken. Die zullen we later aan deze blog toevoegen, ons netbook kan die niet aan.
De afdaling is inderdaad spectaculair. De remmen van de fietsen krijgen het zwaar te verduren. De fietsen trouwens ook, het wegdek is behoorlijk slecht. Op sommige rechtere stukken zit Frans op 50km/u. Het uitzicht op het dal waar we naar toe fietsen is fenomenaal. Wat een geschenk is dit!

Halverwege leidt de weg dwars door een klein dorpje. Hier is het wegdek zodanig dat we alleen stapvoets kunnen rijden. Het kerkje is open, voor de afwisseling. We gaan naar binnen, halen een stempel en branden een kaarsje uit dankbaarheid en voor diegenen die het nodig hebben.

Verder gaat het weer, op volle snelheid omlaag, tenminste zo hard als wij vinden dat veilig is. De haarspeldbochten zijn scherp en het wegdek matig.
We rijden een dorpje binnen over de stenen brug en drinken daar een kop koffie. Het echte dalen is nu afgelopen.

Even later komt Ponferadda in zicht, een grote plaats met o.a. een oud kasteel van de Tempeliers. We gaan door het oude centrum en treffen het. Er is juist een middeleeuwse markt bezig. Kraampjes, muziek en spelende kinderen maken er een gezellig en feestelijk geheel van.
We eten een pizza om de honger te stillen. Daarna ontmoeten we nog een van de twee nederlandse echtparen van eergisteren die ook hun tocht hebben voortgezet. Het begint een beetje te miezeren en zij gaan op zoek naar een droge plaats. Wij doen onze regenjasjes aan en fietsen verder. Bikkels hè?

Het landschap is niet erg interessant, erg rommelig en weinig inspirerend. De weg is in eerste instantie vlak, maar begint steeds meer te golven. Iets waar we een behoorlijke hekel aan hebben. We moeten eerst klimmen en dan weer een korte, felle afdaling. Door de sterke wind levert zo’n afdaling weinig op en verspillen we veel energie.
Eindelijk zijn we bij Villafranca en besluiten een refugio/alberge te zoeken en niet te gaan kamperen. We komen terecht bij een kleine alberge, gevestigd in het voormalige pelgrimshospitaal. Het wordt gerund door vrijwilligers. Het is schoon en gezellig, maar wel primitief. Hier gaan we deelnemen aan het gezamenlijke diner. We zijn benieuwd!

Villafranca wordt beheerst door een groot donker kasteel en draait voor een groot deel op de camino. Zelfs het verkeersplein is aangepast!

Vanavond gaan we vroeg slapen. Morgen wacht ons de volgende stevige pas op onze route naar Santiago.
Vandaag hebben we weer onze nietigheid ervaren in deze grote wereld. Als je zo fietst op de hellingen en de hoogvlakte aan je voeten ziet liggen voel je je klein en voel je de kracht van deze wereld om je heen.
Het was een prachtige dag, dank hiervoor! We zijn bevoorrechte mensen om dit mee te mogen maken.