21 juni 2012 Een ontspannen dagje.

We willen naar Lourdes, maar bij het uitzetten van de route bleek dat dat nog 95 km fietsen van ons vandaan ligt, fietsen met klimmen en dalen. Dat vinden we te ver voor een dag, vooral na de vermoeienissen van gisteren. We besluiten dan ook rustig aan op pad te gaan en ons niet druk te maken over die 95 km. We kijken wel hoe ver we vandaag komen en de rest doen we morgen. De dagen daarna zien we wel hoe het gaat.
We doen dus rustig aan en nemen een kopje thee/koffie bij onze muesli. Lekker! Dan de laatste dingen inpakken, de tent opruimen (weer nat, het heeft vannacht geregend!) en dan gaan we op weg.
Het eerste deel van de route kent weinig problemen, redelijk vlak en we kunnen lekker doorfietsen. De nachtrust en het goede ontbijt hebben ons goed gedaan, er zit weer wat power in de benen. Nog niet zoals het moetzijn, maar een stuk beter dan gisteren.

Het eerste plaatsje waar we stoppen om rond te kijken is Biran, een speciaal plaatsje waar de tijd heeft stilgestaan. Heel typisch is hier het feit dat Biran op een uitstekende rotsformatie is gebouwd en daardoor maar één ingang en tevens uitgang heeft.
We gaan natuurlijk de kerk bekijken en proberen een stempel te scoren bij deMairie, maar daar is niemand te zien.

< P>

 

< P>

 

< P>

 

Duidelijk zijn de spaanse invloeden te zien in de bouwstijl. Don Quichottezou hier zijn kasteel gehad kunnen hebben.

< P>

 

< P>

 

< P>

 

< P>

 

< P>

 

< P>

 

< P>

 

De kerk is eenvoudig, maar met smaak ingericht. Het pronkstuk is het altaar met daarop een prachtige pieta, vol met emotie. Deze pieta wordt geflankeerd door mooietableaux met de kruisafneming en de begrafenis.

< P>

 

< P>

 

< P>

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na Biran krijgen we een korte, snelle afdaling en fietsen we verder door een breed en langgerekt beekdal. De weg wordt slechter en slechter en slingert zich langs de voet van de heuvels aan de zijkant van het dal. Ondanks de vele losse steenslag fietst het wel lekker, de benen worden niet beproefd bij het klimmen.

Dat is even later, na Isle de Noé wel anders. Daar krijgen we een ouderwetse langere klim voor de kiezen. Het gaat ons goed af, nog niet zoals we het willen, maar we kwamen prima boven. Al eerder hadden we af en toe vrij zicht op de horizon in het zuiden. We meenden daar af toe contouren van bergen te zien, maar dit konden net zo goed wolken zijn. Nu we deze klim hebben gehad kunnen we ver naar het zuiden kijken en zijn we ervan overtuigd dat we de Pyreneën in de verte zien schemeren. Contouren van bergtoppen met wittte vlekken (sneeuw?) zijn te zien. We komen nu dus echt in de buurt! Op bijgaande foto is dat lastig te zien, maar als we thuis zijn zullen we hem er in het originele formaat op zetten, dan is het wel duidelijk!

Dan zien we twee fietsers, volbepakt, ons tegemoet fietsen. Dat moeten Nederlanders of Belgen zijn, alleen die zijn zo gek om met volle bepakking de bergen en heuvels te veroveren. Het zijn Belgen die vanaf de grens met Spanje terugfietsen langs de dezelfde route die we nu heen fietsen. We praten wat en zij vertellen dat er na het komende dorp gedurende lange tijd geen campings zijn. De campings die in het routeboek staan zijn gesloten of bestaan niet meer. Hm, dat is een streep door onze rekening. We hebben nu net 35 km gefietst en wilden er zo’n 60-70 doen, dan hoefden we morgen niet meer zover. Zij kwamen nu van een kastelencamping af bij Montesquoiou. Wij van plan in dat plaatsje te lunchen en zullen dan ons plan trekken. We wisselen nog wat ervaringen uit en gaan vervolgens verder, zij naar het noorden, wij naar het zuiden.
Vrij snel en gemakkelijk bereiken we Montesquoiou. Daar is het restaurant. In het steegje naast het restaurant staan tafeltjes met gasten en wij mogen ook aanschuiven. Naast ons zit een groep (2 vrouwen en een man) uit de VS, met Franse wortels, die een stukje Camino doen deze week, gisteren was hun eerste dag en die is wat zwaar geweest. We praten wat over en weer en dan wordt de lunch opgediend. Dit was weer een gastronomisch feestmaal, wat kunnen die mensen van iets eenvoudigs iets heel erg lekker maken! De rekening is ook als zo eenvoudig (30 euro voor ons tweeën, inclusief wijn en koffie!).

Na de lunch besluiten we het kerkje nog even te bekijken en de camping “van de Belgen” op te zoeken. Dan moeten we morgen nog 55 km, maar dan zijn we nu in ieder geval zeker van een slaapplaats.
Het kerkje valt tegen, dat had iets moois kunnen zijn, maar het is behoorlijk rommelig en verwaarloosd. Dat zijn we niet gewend in deze streek! Weer valt op dat in dit soort dorpskerkjes er maximaal één heilige mis per maand is. Maximaal! Ook hier dus een schrijnend tekort aan priesters en, waarschijnlijk, ook trouwe kerkgangers. Dan hebben wij het in Wijk bij Duurstede nog erg goed!

We dalen af naar de camping. Het is een kastelencamping met nederlandse eigenaar. In het kasteel is een hotel gevestigd en je kunt er ook chalets e.d. huren. In de kasteeltuin ligt de camping. Die is vandaag niet druk bezocht, wij zijn er en een andere gast met een caravan. Drukker werd het ook niet. Best wel luxe hoor, zo’n privé camping.
Men heeft een speciaal tarief voor pelgrims en ook een stempel voor ons.

We zijn ruim op tijd, dus kunnen onze spullen die we vandaag aan gehad hebben uitwassen en ophangen.

Het was een rustige dag, we hebben minder gefietst dan de bedoeling was, maar dat maakt niet zoveel uit, morgen hoeven we niet meer zover om in Lourdes te komen. Het was ook minder warm dan gisteren, dat maakte het zeer aangenaam fietsweer. Het zien van de contouren van de Pyreneën maakt wel wat los. Daar moeten we overheen. We hebben nu een hoop klimkilometers in de benen, maar een echte col nog niet.
Lekker fris en uitgerust gaan we zo eten en daarna slapen, nog wat extra rusten.

Het was een mooie rustige dag, dank daarvoor. We voelen ons bevoorrecht.

 

 

 

Download