7 juni 2012 Een kort ritje

Vanochtend hebben we weer eens rustig aan gedaan, we hebben immers twee dagen om de 90 km naar Nevers af te legen. De tent is droog! Eindelijk kunnen we een droge tent inpakken! Gisteravond was er geen beheerder op de camping en ook vanochtend was er niemand langs gekomen. Dan maar geen bijdrage van ons aan de winstgevendheid van deze camping.
Op de fiets van Frans zit een usb-oplader gekoppeld aan de naafdynamo. Die doet altijd prima zijn werk, alleen moeten we dan wel hard genoeg fietsen. Ons gemiddelde de laatste dagen ligt niet zo hoog door al die klimmetjes, daarom laden we nu bij op de scheerstopcontacten in de toiletruimte. Maar dat is over het algemeen niet voldoende om telefoon(s),tablet(je) en mifi van stroom te voorzien, laat staan de netbook. Hier moeten we nog een oplossing voor vinden.

We pakten in en gingen eerst in Vezelay rondkijken. Het was leuk om te zien dat er in het asfalt van de straat naar de basiliek jacobsschelpen zijn aangebracht. De basiliek van St.Pieter is een prachtig gebouw. Weinig opsmuk, geen schitterende gebrandschilderde ramen en daardoor juist focus op datgene waar het om gaat, je eigen rauwe naakte ik. De crypte was ingericht als gebedsruimte en daar stond om de meter een bordje met “silence”. Twee nederlanders echter kenden de vertaling blijkbaar niet want zij voerden op gewone toon een “gesprek”; we zijn niet altijd trots op onze landgenoten.

Bij de mooie en indringende H.Hart van Christuskapel brandden we een kaarsje.

Hierna gingen we naar het bijbehorende winkelje met religieuze zaken, gedreven door de nonnen van daar. Vele mooie dingen hebben ze te koop, we beperkten ons tot een hangertje voor aan onze pelgrimsketting en een stempel in ons credentiel.

Daarna een (dure) kop koffie gedronken en op weg richting Nevers.

Eerst een stevige afdaling, gevolgd door een lange, steeds stijler wordende klim. Dit soort klimmen doen ons niets meer, versnelling aanpassen, snelheid omlaag en benentempo hetzelfde houden. Zo kunnen we lang en langzaam klimmen.

Zo af en toe zagen we een kasteel liggen aan de rand van het bos.

Helemaal aan de top van klim aangekomen was een prachtig uitzicht ons deel, maar ook het uitzicht op een afgesloten weg, en net die weg die we moesten nemen. Er werd opnieuw geasfalteerd en we hadden gerede twijfels of we er wel langs zouden kunnen. We besloiten de omweg via Neuffontaines te volgen. Eerst een mooie afdaling en dan in een keer een stijle wand naar boven. Op een lantaarnpaal zagen we de jacobsschelp als teken dat we op de goede weg waren. Oef, dat korte wandje kostte veel kracht, we hadden geen kleinere versnelling meer over en moesten op kracht naar boven. Ook dat is gelukt!

Weer terug op de route wachtte ons een lange afdaling met een paar intemezzo;s in de vorm van kleine klimmetjes. Het waaide zo hard op bepaalde punten dat we mee moesten trappen om beneden te komen.
Halverwege ontvouwde de rest van Frankrijk zich voor onze voeten (of onze banden?). Wat een magnifiek uitzicht hadden we daar.

De enkele boerderij die we zagen liggen gaf de indruk van een paradijs op aarde.

De afdaling bracht ons in Corbigny, daar fietsten we redelijk snel doorheen, totdat we werden gestuit door een dreigende onweersbui. Annemieke zag het niet zitten om door te fietsen, dus legden we aan bij een terrasje. Een wijs besluit zo bleek, want even later gutste de regen uit de lucht. De thee, die we besteld hadden, smaakte prima met het zicht op de neerstortende regen.
Na de bui fietsten we verder, maar al ras diende de opvolger zich aan. Toevalligerwijs (?) reden we net langs een camping in Chaumont. We besloten dat het mooi geweest was vandaag en dat we morgen verder zouden fietsen naar Nevers.

We hebben ons gesetteld op die camping; daar was ook een restaurant(je) en daar hebben we zojuist heerlijk gegeten. De was is al gedaan en hangt nu te drogen.

De ervaring van vandaag: op het moment dat het erop aan komt dient de oplossing zichzelf vaak aan. Je moet hem echter wel zien en aanvaarden.
Was het toeval vandaag? Was het voorbestemd? Wie het weet mag het zeggen, wel is het zo dat we steeds meer leren leven met de situatie van het moment. Misschien is dat wel een belangrijke les.
Dank voor deze dag en deze ervaring, we voelen ons bevoorrecht.